Ale czym właściwie jest prawdziwa skromność i jak ją odróżnić od nieskromności? Oto niektóre z cech prawdziwej skromności:
Spis treści artykułu
Jacy są ludzie, których charakteryzuje
Ale jacy są ludzie, których charakteryzuje cnota prawdziwej skromności? Nie wystarczy być skromnym na swój własny sposób. Bycie skromnym może być także oznaką siły, dlaczego więc warto być skromnym? Istnieją pewne cechy wspólne dla ludzi silnych, a inne dla skromnych. Najczęstsze cechy ludzi skromnych to powściągliwość, szacunek dla opinii innych i poczucie honoru.
Jednym ze sposobów definiowania skromności jest przeciwstawienie jej takim wadom, jak próżność i arogancja. Innymi słowy, ludzie pozbawieni próżności i arogancji nie przejmują się tym, co myślą o nich inni, i nie są doksastyczni. Takie podejście przynosi jednak efekt odwrotny do zamierzonego, ponieważ nie jest pełną definicją tego, czym jest prawdziwa skromność. Termin ten jest często używany negatywnie do opisania osób pozbawionych skromności i łatwo jest dostrzec, jak taka osoba może być postrzegana w negatywnym świetle.
We współczesnym świecie pokora i skromność są cenione przez wielu, a wielu uważa skromność za cnotę. Niektórzy uważają pokorę za cnotę ze względu na jej rolę teologiczną, gdyż, jak twierdził Akwinata, otwiera ona drzwi do łaski Bożej. Niektórzy jednak przypisują tym cnotom skutki niereligijne i społeczne. Podobnie inni uważają pokorę za cnotę, która odzwierciedla ich troskę o innych.
Choć wielu ludzi sądzi, że skromność polega jedynie na tym, by ubierać się skromnie i mówić z szacunkiem, nie jest to prawdą. Prawdziwa skromność oznacza traktowanie siebie i innych z szacunkiem i godnością. Prawdziwa skromność to nie tylko piękno, ale także uczciwość i czystość. I właśnie dlatego ludzie skromni są tak podziwiani przez innych. Dzieje się tak dlatego, że ich zalety są często ukryte przed innymi.
Pomimo powszechnych negatywnych skojarzeń ze skromnością, prawdziwa skromność jest czymś dobrym. Prawdziwa skromność umożliwia ludziom rozpoznanie własnych mocnych i słabych stron oraz daje im swobodę bycia sobą bez zwracania na siebie uwagi. Pomaga im także postępować z taką samą troską i szacunkiem, z jakimi odnoszą się do nich inni, nawet jeśli nie odnoszą takich sukcesów, jakie mogliby odnosić. Te cechy, między innymi, czynią ich cnotliwymi i pożądanymi.
Słuchanie innych i traktowanie ich jak równych sobie
Cnota skromności jest odpowiedzią na moralnie istotne cechy świata, w tym równość ludzi i ich prawa. Cnota ta może być definiowana w kategoriach wartości i jej różnych form. W niniejszym artykule pokrótce przedstawimy różne poglądy na temat skromności i jej związku z wartością. Przeanalizujemy również relację między cnotą skromności a wartością. Ponadto omówimy niektóre z najbardziej znaczących poglądów na naturę skromności i ich związek z nią.
Skromność jest cnotą, która ma znaczenie religijne, a wielu teoretyków traktuje skromność i pokorę jako synonimy. Na przykład Akwinata twierdzi, że pokora otwiera drzwi do łaski Bożej. Inni uważają pokorę za cnotę, ponieważ jest ona wyrazem troski o innych. We współczesnym świecie pokora jest często kojarzona z życzliwością i troską o innych. W związku z tym wielu teoretyków myli pokorę ze skromnością.
We współczesnym świecie jedna na pięć kobiet zgłasza napaść na tle seksualnym lub gwałt. Pomimo słabych systemów prawnych, Kościół musi występować przeciwko wszystkiemu, co usprawiedliwia gwałt lub co wychodzi z jego własnych szeregów. Ewangelicy i ludzie wiary muszą się nauczyć, jak odzyskać cnotę skromności i znaczenie, które się za nią kryje. Nie chodzi już o listy dopuszczalnych strojów czy obwinianie ofiar.
W przeszłości wielu ludzi uważało, że prawdziwa skromność wiąże się z otwartością na opinie i uczucia innych. Zwolennicy przeciwnego poglądu twierdzili, że skromność polega na słuchaniu innych, traktowaniu ich z szacunkiem i nieosądzaniu. W rezultacie debata przerodziła się w ostry spór. Widać wyraźnie, że debata na temat skromności trwa już zbyt długo. Ludzie, którzy uważają, że prawdziwa skromność wymaga ignorancji, nie są prawdziwie skromni.
A co z tymi, którym po prostu brakuje pokory?
Skromność jest szlachetną cechą, którą należy cenić. Ale prawdziwa pokora oznacza trzymanie swojego ego pod kontrolą i pozwalanie innym na pokazanie ich błyskotliwości. Niektórzy ludzie przesadzają z fałszywą pokorą, wyrządzając więcej szkody niż pożytku. Takie osoby powinny unikać nadmiernej pokory i starać się bardziej akceptować swoje słabości. Jeśli jesteś jedną z takich osób, oto kilka sposobów, w jaki możesz okazać prawdziwą pokorę. Mam nadzieję, że ten artykuł pomoże Ci ją pielęgnować!
Pomyśl o Stevie Jobsie. Choć jego osobowość publiczna nie brzmiała pokornie, założyciel Apple miał silny program nauki osobistej. W ciągu ostatniego roku podróżował, aby wyjść poza swoją strefę komfortu i dowiedzieć się więcej o świecie poza Doliną Krzemową. Nie omieszkał też przyznać się do popełnionych błędów. Praktykowanie pokory nie jest łatwe, a jest jeszcze trudniejsze, gdy jest się liderem.
Ludzie, którzy nie są wyposażeni w pokorę, bywają aroganccy i pozbawieni współczucia. Choć kuszące może być całkowite odrzucenie pojęcia pokory, musimy być ostrożni. Dzieje się tak dlatego, że pokora pozwala innym wnosić wkład w projekt. Z kolei pokora wymaga od liderów, aby porzucili swoje rozbuchane ego i pozwolili innym wnieść cenny wkład. Musisz być na tyle pokorny, aby dostrzec, że inni nie są lepsi od Ciebie – i że nie tylko im brakuje pokory.
Drugi rodzaj rachunku nazywa się rachunkiem niedoksastycznym. Zaprzecza on jednak, że pokora opiera się na niedocenianiu własnych zalet. Istnieją też konta, które zaprzeczają koncepcji niedoceniania pokory i traktują pokorę jako cnotę, a nie cechę społeczną. Takie ujęcia pozwalają ludziom dokładniej oceniać własne możliwości, dzięki czemu pokora jest zgodna z ignorancją.
Innym podejściem do problemu jest myślenie o pokorze w kategoriach woli Bożej. Biblia mówi, że pokora jest cnotą, która się Jemu podoba, a brak pokory oznacza, że nie można służyć Bogu. Jeśli ktoś nie ma pokory, nie będzie miał prawdziwego życia duchowego. Jeśli jednak kochamy Boga, to pokora pomoże nam zrozumieć, dlaczego pokora jest tak istotna. A pokora wymaga od nas zaufania Bożej woli dla naszego życia.
Podsumowanie
Chrześcijańska definicja skromności to taka, która jest atrakcyjna i zwraca uwagę na siebie, a nie na swoje mniemanie o sobie. Z kolei wstydliwość to postawa, która odwraca uwagę od siebie, a nie od innych. Definicja wstydliwości, według Williama Hendriksena, brzmi: „poczucie moralnego wstydu”. Chrześcijanin, któremu brakuje wstydliwości, nie ma skromności, ponieważ nie chce eksponować swoich naturalnych darów czy zdolności.
Bycie skromnym to postawa pokory. Obejmuje przyzwoitość w ubiorze, sposobie ubierania się, języku i zachowaniu. Skromna osoba nie zwraca na siebie uwagi, ale stara się czcić Boga swoim ciałem i duchem. W tym kontekście to właśnie pozory skromności odróżniają szczerego chrześcijanina od osoby nieskromnej. Co jednak oznacza prawdziwa skromność? Wiąże się ona z przyobleczeniem się w Chrystusa i realizacją Bożej woli w życiu wierzącego.
Chrześcijanki muszą praktykować biblijną skromność, aby utrzymać swoją relację z Bogiem. Biblijna skromność wymaga od chrześcijanina unikania pożądliwości i noszenia skromnych ubrań. Chrześcijanki powinny skupić się na biblijnej skromności, tak jak naucza o niej Bóg. W rzeczywistości biblijna skromność polega na postawie kobiety wobec bliźnich. Chrześcijanki nie powinny więc nigdy pozwolić, by mężczyzna ją wykorzystał. Dzieje się tak dlatego, że powinny się one wzajemnie kochać i szanować.
Prawdziwa skromność to praktyka, która nie polega na skrajnej modzie czy fryzurze. Powinny ubierać się wygodnie i schludnie, a ich maniery powinny być odpowiednie. Nawet piercing powinien być skromnie usunięty. Kobiety powinny również nosić skromne kolczyki. Osoba powinna mieć wysokie standardy skromności i nie powinna ich obniżać, aby zyskać aprobatę innych. Kiedy osoba osiągnie ten poziom skromności, może korzystać z dobrego wpływu Boga i zapraszać Jego obecność w swoim życiu.
To, czy ktoś jest skromny w swoim ubiorze, czy w swoim stosunku do Pana, określa jego stosunek do skromności. Kobiety, których serce koncentruje się na Panu, będą prawdopodobnie ubierały się skromnie, podczas gdy te, które kierują się egoistycznymi pobudkami, będą nosiły ubrania, które przyciągają uwagę. Z kolei kobiety pobożne skupiają się na duchowym dobru innych i starają się swoim wyglądem wielbić Pana. Nie są też tak piękne jak te, które żyją skromnie i wielbią Boga.
