Ocena złośliwości: Omówiono wszystkie strategie diagnostyczne i pułapki kliniczne. Ma ona wysoką wiarygodność twarzą w twarz, co oznacza, że duża liczba osób będzie ją postrzegać jako ocenę malingingu. Jest to podstawowa zaleta oceny, ponieważ pozwala dużej liczbie respondentów postrzegać ją jako taką. Należy jednak uważać, aby nie stosować Oceny w sposób nieprawidłowy. Może ona nie być wystarczająco dokładna, aby zidentyfikować złośliwe intencje, zwłaszcza jeśli pacjent jest bardzo przestraszony.
Spis treści artykułu
Objawy
Aby zidentyfikować pacjentów, którzy mogą być złośliwi, klinicyści muszą zachować ostrożność i rozpoznawać potencjalne objawy złośliwości w porównaniu z prawdziwą psychozą. Jeśli dojdzie do błędnej diagnozy, lekarze mogą być uprzedzeni do pacjenta i stracić okazję do leczenia. Istnieje kilka sposobów, aby stwierdzić, czy dana osoba nie symuluje. Poniżej podano kilka typowych objawów sugerujących, że pacjent może symulować. Poniższe objawy są często mylone z innymi zaburzeniami psychicznymi.
Malowanie, wbrew swojej nazwie, jest celowym upozorowaniem stanu chorobowego. Osoby, które dopuszczają się oszustwa, zazwyczaj odmawiają poddania się szczegółowym badaniom diagnostycznym i zabiegom chirurgicznym. Często wyolbrzymiają ciężkość swojego aktualnego urazu, aby uzyskać nagrodę lub uniknąć negatywnych konsekwencji. Co więcej, osoby popełniające malingering często odmawiają poddania się leczeniu i często wykazują objawy prawdziwych schorzeń fizycznych. W przypadku malingingu psychologicznego dana osoba może nie być świadoma fizycznych przyczyn swojego zachowania.
Pomimo że istnieje związek między płcią a liczbą przypadków malingingu, zależność między płcią a rodzajem udawanego objawu była słabsza niż między płciami. Mężczyźni, którym postawiono zarzuty popełnienia przestępstwa, częściej udawali objawy behawioralne niż kobiety, które częściej popełniały wykroczenia. Obie grupy wykazywały podobny poziom upośledzenia funkcji poznawczych i problemów z pamięcią.
Fizyczne objawy oszustwa obejmują fałszowanie termometrów i wywoływanie obrzęków. Osoba taka może również nadmiernie się przemęczać lub wykonywać nadmierne ćwiczenia fizyczne. Objawy fizyczne mogą również naśladować objawy zaburzeń psychicznych, takich jak przewlekły ból spowodowany uderzeniem bicza w wyniku wypadku samochodowego. Podobnie osoby cierpiące na malingery mogą zrobić sobie krzywdę, przedawkowując narkotyki. Ważne jest, aby rozpoznać symptomy oszustwa, aby nie paść jego ofiarą.
W dłuższej perspektywie skutki oszustwa mogą mieć katastrofalne konsekwencje dla społeczeństwa. Nie tylko obniża produktywność wojska i przemysłu, ale także może wyczerpać system opieki zdrowotnej. Zabiera cenne zasoby chorym pacjentom i marnuje czas personelu medycznego. Wymaga też kosztownych badań, pozbawiając poważnych pacjentów potrzebnej opieki. Dlatego tak ważne jest rozpoznawanie objawów malkontenctwa, aby opieka medyczna mogła być zindywidualizowana.
Metody diagnostyczne
Metody diagnostyczne w przypadku malkontenctwa obejmują wykorzystanie wielu narzędzi oceny w celu określenia prawdziwości odpowiedzi danej osoby. Osoby popełniające malingeryzm zwykle nie współpracują w leczeniu i przestają skarżyć się na zakładaną chorobę, gdy tylko doświadczą zewnętrznych korzyści. Do innych typowych zachowań związanych ze zmyślaniem należą samookaleczenia i przedawkowanie narkotyków. Rozpoznanie pozorowania wymaga znajomości objawów i unikania stosowania inwazyjnych procedur diagnostycznych. Poniżej wymieniono niektóre z najważniejszych metod wykrywania złośliwego zachowania.
Powszechność złośliwego zachowania jest różna, w zależności od stopnia nasilenia i podłoża choroby psychicznej. Chociaż w literaturze można znaleźć wiele przypadków złośliwego zachowania, w niniejszym artykule omówione zostaną kluczowe aspekty oceny złośliwego zachowania i sposoby jego wykluczenia. Chociaż złośliwe intencje mogą stanowić wyzwanie dla klinicystów zajmujących się zdrowiem psychicznym, zwrócenie uwagi na kluczowe punkty oceny złośliwości może pomóc klinicystom w formułowaniu opinii na temat złośliwości w środowisku sądowym i klinicznym.
Podczas oceny osób popełniających złośliwe intencje specjaliści zajmujący się zdrowiem psychicznym mogą stosować techniki zadawania pytań, takie jak szybkie pytania, aby osoba sprawiała wrażenie niespójnej. Inne techniki obejmują stosowanie rozszerzonego wywiadu lub Minnesockiego Inwentarza Osobowości (MMPI) w celu zbadania cech osobowości danej osoby. Testy obciążenia poznawczego wymagają od osoby wykonywania dwóch zadań jednocześnie, co utrudnia konsekwentne udawanie objawów. Wreszcie, specjaliści od zdrowia psychicznego muszą wykluczyć inne przyczyny zaburzeń poznawczych u osoby popełniającej malingering.
Aby odróżnić malingering od innych zaburzeń psychicznych, w diagnozie różnicowej klinicyści powinni uwzględnić zaburzenia somatoformiczne. Malingering musi być odróżniany od innych zaburzeń psychicznych, gdy objawy pacjenta są nietypowe. Nie ma jednej standardowej metody, która zapewniłaby dokładną diagnozę malkontenctwa. Klinicyści powinni raczej brać pod uwagę najbardziej wiarygodną metodę diagnozy i najpierw wykluczyć najmniej szkodliwe opcje.
Mimo że metody diagnostyczne są szeroko stosowane, ich wiarygodność i dokładność jest wątpliwa. Nie ma powszechnie uznanej grupy osób nadużywających bólu, co utrudnia przeprowadzenie testów z jakimkolwiek stopniem pewności. Co więcej, częstość występowania malingerskiego zachowania jest nieznana, co uniemożliwia oszacowanie rzeczywistej liczby osób cierpiących z powodu malingerskiego zachowania w próbach klinicznych. Objawy malingeringowe mogą być mylone z prawdziwymi objawami, chociaż zazwyczaj są one niezamierzone.
Strategie badania
Badanie wzorców wykonania może pomóc w odróżnieniu osób popełniających malingering. W niniejszym badaniu zastosowano strategię badania opartą na wzorcach wykonania. Test pozwolił uzyskać trzy wskaźniki wykonania: wynik całkowity, nachylenie wykonania i współczynnik spójności. Wynik całkowity osób z zaburzeniami psychicznymi był niższy od poziomu prawdopodobieństwa, a jego nachylenie wzrastało wraz ze wzrostem trudności zadań. Współczynnik spójności był niższy od poziomu prawdopodobieństwa, co wskazuje na niespójne wzorce odpowiedzi.
Klasyczne podejście do wykrywania malingerskiego polega na jakościowych obserwacjach objawów i zachowań. Strategie te są oparte na zasadach klinicznych i przyjmują ramy epidemiologiczne. Jednak klasyczne podejście do wykrywania złudzeń opiera się na połączeniu czynników klinicznych i epidemiologicznych. Podejście klasyczne koncentruje się na porównywaniu zgłaszanych objawów z rzeczywistym nasileniem stanu zdrowia osoby popełniającej błąd w sztuce, co pozwala klinicystom określić, które objawy mogą być wynikiem złej woli.
Testy na złośliwość nie są proste. Pomimo powszechności tego schorzenia, niewiele metod jest w 100% wiarygodnych. Standardowa lista kontrolna objawów może być trudna do przeprowadzenia u pacjentów, którzy nie pamiętają objawów z przeszłości. Dzieje się tak dlatego, że pacjenci cierpiący na mimikrę nie pamiętają lub są niespójni co do rzeczywistych objawów. Dlatego potrzebna jest bardziej wyrafinowana metoda. Konieczne są dalsze badania w celu sprawdzenia tych strategii w praktyce.
Pułapki kliniczne
Termin „malingering” kojarzy się z obrazem osoby chorej, która kłamie na temat swoich objawów, aby uniknąć badania lub kary. O ile niektóre przypadki malkontenctwa nie mają charakteru przestępczego, o tyle inne mogą być postrzegane jako przypadki motywacji finansowej. Chociaż nie ma specyficznego leczenia, głównym celem klinicysty, który podejrzewa, że pacjent popełnia błąd w sztuce, jest zdemaskowanie go. Lecząc takich pacjentów, pracownicy medyczni powinni być świadomi szeregu czynników i brać pod uwagę kwestie prawne.
Nadmierne zgłaszanie objawów może prowadzić do nadużywania usług medycznych. Pacjenci mogą na przykład próbować zabezpieczyć środki odurzające, w związku z czym lekarze mogą być zmuszeni do wykonania kilku badań w celu ustalenia, co tak naprawdę się dzieje. Osoby nadużywające leków mogą również grozić podjęciem działań prawnych. Choć takie scenariusze mogą być przerażające, lekarze powinni starać się nie wchodzić w konfrontację i opierać się na dowodach naukowych. Unikaj dyskusji na temat możliwości złudzeń z pacjentami, którzy są oszukańczy, ponieważ może to wywołać reakcję, która mogłaby wynikać z prawdziwej choroby.
Opisy dotyczące złudzeń są przestarzałe i nieefektywne. Ponadto są one niedokładne, ponieważ zostały opracowane ponad 40 lat temu, a od tego czasu przeprowadzono wiele badań. Stosowanie takich deskryptorów utrudnia odróżnienie malingera od prawdziwej choroby, a nawet może prowadzić do błędnej diagnozy. Najlepiej jest unikać kategoryzowania malingeringów w ten sposób i starać się lepiej zrozumieć funkcje stojące za oszukańczym zachowaniem. Takie podejście może prowadzić do skutecznego pomostu do leczenia.
W każdym przypadku klinicyści powinni traktować chorych z życzliwością i szacunkiem. Ich cierpienie jest prawdziwe i zasługują na współczucie. Byłoby nieuczciwe z ich strony odrzucanie ich wprost. Jednak lekarze, którzy nie traktują ich ze współczuciem, ryzykują, że nie zrozumieją ich motywacji i stracą okazję, by im pomóc. Na przykład skierowanie do schronisk dla ofiar przemocy domowej lub bezpieczniejszych jednostek penitencjarnych może mieć wpływ na całe życie.
Choć diagnozowanie malkontenctwa jest procesem złożonym, istnieją pewne wskazówki, które mogą pomóc w jego wykryciu. Pierwszą rzeczą, którą należy zrobić, jest przeprowadzenie dokładnego wywiadu klinicznego. Należy ocenić stan finansowy i emocjonalny pacjenta. Należy również obserwować zachowanie osób popełniających malingering, aby ustalić, czy są one szczere. Pacjent, który kłamie na temat swojej choroby, prawdopodobnie jest malingerystą, ale można odróżnić przypadek prawdziwy od fałszywego.
