Osoby cierpiące na talasofobię boją się oceanu. Objawy tej fobii nasilają się wraz z bliskością. Osoba cierpiąca na talasofobię może odczuwać stres, kiedy fizycznie znajduje się w pobliżu oceanu lub nawet tylko o nim myśli. Osoby te mogą unikać źródła swojego stresu i nigdy nie zbliżać się do oceanu. Brak kontaktu nie spowoduje zwiększenia poziomu stresu. Jeśli dana osoba nie zbliża się do oceanu, jej talasofobia nie będzie na tyle poważna, by uniemożliwić jej korzystanie z oceanu.
Spis treści artykułu
Thalasofobia
Leczenie talasofobii polega w dużej mierze na samopomocy, która obejmuje wizualizację, techniki relaksacyjne i stopniowe wystawianie się na działanie większych zbiorników wodnych. Leczenie może pomóc w zmniejszeniu lęku, ale dziecko trzeba zachęcać do kontynuowania tego procesu. Ostatecznie celem leczenia jest zmniejszenie lęku i umożliwienie dziecku zbliżenia się do oceanu. Jednak nawet jeśli terapia nie jest skuteczna w eliminowaniu lęku, może pomóc dziecku wieść szczęśliwe, bezstresowe życie.
Osoby cierpiące na talasofobię mogą rozwinąć silny lęk przed głęboką wodą po prostu dzięki swojej wyobraźni. W takim przypadku mogą mieć tylko obrazy lub myśli o wodzie, co wywołuje w ich mózgach niepokój i reakcję „walcz, uciekaj lub stój”. Te fizyczne reakcje mogą wywoływać lęk, a nawet ataki paniki, które nie są niebezpieczne. Mogą one jednak powodować uczucie dezorientacji i odłączenia od ciała.
CdC podaje, że w latach 1999-2010 15 osób zmarło z powodu choroby związanej z oceanem. Chociaż statystyki te są niewielkie, należy pamiętać, że wiele innych osób cierpi na to samo zaburzenie. Z tego powodu rozpoznanie talasofobii ma kluczowe znaczenie. Jeśli fobia jest na tyle poważna, że przeszkadza w wykonywaniu codziennych czynności, pacjent powinien zgłosić się do specjalisty z zakresu zdrowia psychicznego w celu przeprowadzenia odpowiedniej oceny. Chociaż nie ma zdefiniowanego w DSM-5 testu na talasofobię, można skorzystać z ogólnych wytycznych dotyczących diagnozowania fobii.
Osoby cierpiące na talasofobię doświadczają fizycznych i emocjonalnych objawów, które sprawiają, że boją się morskich głębin. Na myśl o oceanie osoby te mogą odczuwać zawroty głowy, pocenie się i światłowstręt. Jeśli talassofobia jest wystarczająco silna, osoby te mogą nawet przestać chodzić na plażę. W ciężkich przypadkach talasofobia może nawet spowodować, że osoby te nie będą mogły uczestniczyć w niektórych filmach i zajęciach.
Pochodzenie talasofobii
Chociaż talasofobia nie została sklasyfikowana jako odrębne zaburzenie w DSM-5, przez specjalistów z dziedziny zdrowia psychicznego jest ogólnie uważana za „specyficzną fobię”. Lęk przed oceanem ma wiele możliwych przyczyn, w tym osobiste doświadczenia, genetykę i wychowanie. Chociaż żaden pojedynczy czynnik nie jest odpowiedzialny za talasofobię, uważa się, że środowisko naturalne odgrywa dużą rolę w kształtowaniu reakcji człowieka na wodę.
Oprócz czynników genetycznych, negatywne doświadczenia w dzieciństwie mogą wywołać lęk. W niektórych przypadkach traumatyczne przeżycia z przeszłości, takie jak prawie utonięcie lub atak rekina, mogą przyczynić się do rozwoju talasofobii. Podobnie, obserwowanie innych osób cierpiących na tę fobię może przyczynić się do jej wystąpienia w późniejszym życiu. Ponadto naukowcy uważają, że w rozwoju tej fobii dużą rolę odgrywa genetyka, zwłaszcza jeśli rodzice lub rodzeństwo osoby cierpią na to zaburzenie. Czynniki genetyczne mogą obejmować obecność członka rodziny cierpiącego na talasofobię. Osobisty stan psychiczny również odgrywa pewną rolę.
Mimo że rzeczywiste przypadki utonięcia w oceanie są rzadkie, filmy takie jak Titanic zwiększyły liczbę osób cierpiących na ten lęk. Ponadto osoby, które przeżyły traumę lub obawiają się gwałtownej śmierci, są bardziej narażone na rozwój fobii. Dodatkowo, negatywne doświadczenia z dzieciństwa mogą wywołać głęboki lęk przed oceanami. Również rodzice mogą nieświadomie wywołać lęk u swoich dzieci, zwłaszcza jeśli nie są tego świadomi. Wreszcie, zaburzenia genetyczne, choroby tarczycy, niedoczynność nadnerczy i zaburzenia równowagi hormonalnej mogą przyczynić się do rozwoju talasofobii.
Badania wykazały, że 80% wód na Ziemi pozostaje niezbadanych i nieopisanych. Obecnie istnieje około 700 000 do miliona gatunków, które nazywają ocean domem. Strach przed nieznanym ma duży wpływ na psychikę. Osoby cierpiące na talasofobię często całkowicie unikają wody lub wyobrażają sobie najgorszy scenariusz. Nie ma jednak sposobu na wyleczenie tego lęku i jego przyczyn.
Interwencja
Osoby cierpiące na talasofobię obawiają się oceanu i jego głębin. Lęk ten objawia się zwykle w postaci skrajnego niepokoju, takiego jak drżenie, wstrząsy i uczucie niepokoju w pobliżu wody. Może on być spowodowany negatywnymi doświadczeniami z dzieciństwa, genetyką lub środowiskiem, ale może też zostać wywołany przez przerażającą sytuację. Ludzie, którzy mieszkają w miastach w głębi lądu mogą nie doświadczać tego problemu, ale ludzie mieszkający w pobliżu morza mogą.
Terapia poznawczo-behawioralna może pomóc w leczeniu specyficznych fobii, takich jak talasofobia. Obejmuje ona takie techniki, jak terapia ekspozycyjna i desensytyzacja. Osoby cierpiące na talasofobię mogą rozpocząć terapię od oglądania zdjęć głębokiej wody i stopniowo przejść do oglądania prawdziwych zdjęć oceanu. Inne metody terapii mogą obejmować stosowanie leków w określonych sytuacjach, takich jak wycieczka na plażę. Pacjenci mogą również korzystać z technik relaksacyjnych.
Osoby cierpiące na talasofobię odczuwają intensywny lęk przed morzem. Jeśli widzisz obraz zwierzęcia na zdjęciu i zaczynasz bać się myśli o przebywaniu w jego pobliżu, być może cierpisz na talasofobię. Chociaż ten rodzaj lęku może być irracjonalny, może to być lęk na całe życie, który może uniemożliwić korzystanie z uroków życia na świeżym powietrzu. Niektórzy ludzie cierpią na talasofobię tylko wtedy, gdy pływają w basenie lub odwiedzają park wodny.
Leczenie psychiatryczne jest również opcją dla osób cierpiących na talasofobię. Skutecznym sposobem leczenia tego zaburzenia jest terapia poznawczo-behawioralna. Terapeuta psychiatryczny może przepisać leki, które pomogą mózgowi powrócić do normalnego stanu równowagi. Ten rodzaj terapii może być stosowany samodzielnie lub w połączeniu z innymi metodami leczenia, aby proces ten był mniej bolesny. Należy jednak pamiętać, że leczenie może być trudne i może wymagać profesjonalnej pomocy.
Główne objawy
Przyczyny talasofobii są różne. Może się ona rozwinąć w wyniku negatywnych doświadczeń z wodą w dzieciństwie, takich jak traumatyczny atak rekina. Niektórzy ludzie nabierają lęku przed oceanem po obejrzeniu wiadomości o tsunami i atakach rekinów. Do rozwoju talasofobii mogą się także przyczynić genetyka i wychowanie. Chociaż większość osób, które doświadczają tego lęku przed oceanem, jest we wczesnym dzieciństwie, może się on rozwinąć w każdym wieku.
Osoby z talasofobią cierpią na intensywne ataki niepokoju podczas pobytu na morzu. Osoby te mogą być świadome niebezpieczeństw związanych z morzem, ale mogą nie być w stanie racjonalnie myśleć. Z powodu silnego strachu mogą nie być w stanie powstrzymać ataków paniki. Stan ten można jednak leczyć. Istnieją różne metody, które pomagają osobom cierpiącym na talasofobię w radzeniu sobie z jej objawami.
Jeśli zaburzenie to przeszkadza w codziennym życiu, ważne jest, aby szukać pomocy medycznej w przypadku talasofobii. Jeśli jest ono poważne, powinno być leczone przez specjalistę z zakresu zdrowia psychicznego. Nie ma formalnych badań w kierunku talasofobii, ale lekarz prawdopodobnie oceni objawy, aby upewnić się, że nie występują żadne ukryte schorzenia. Terapeuta może zalecić program ambulatoryjny lub stacjonarny w celu leczenia talasofobii i zmniejszenia nasilenia objawów.
Mimo talasofobii, osoby cierpiące na tę chorobę często nie są w stanie pływać. Mogą jednak odczuwać lęk antycypacyjny i denerwować się, zanim jeszcze dotkną wody. Istnieją nawet nieformalne testy online, które pozwalają sprawdzić, czy ktoś ma talasofobię. Testy te mogą obejmować oglądanie potencjalnie wyzwalających obrazów lub rozwiązywanie quizów w celu określenia stopnia nasilenia choroby. Lekarz może pomóc w rozpoznaniu talasofobii i zalecić najlepszy sposób postępowania.
Iracjonalny strach
Niektórzy ludzie mają niezdrowy strach przed morzem, a film Szczęki mógł przyczynić się do tego irracjonalnego strachu. Inni ludzie mają po prostu złe doświadczenia związane z wodą, a talasofobię można odziedziczyć. Tak czy inaczej, zawsze bezpieczniej jest trzymać się z dala od wody. Na szczęście istnieją sposoby leczenia tej fobii. Oto kilka z nich.
Po pierwsze, zrozumienie talassofobii jest kluczem do znalezienia sposobu radzenia sobie z nią. Osoby cierpiące na talasofobię doświadczają ataków paniki nawet wtedy, gdy nie starają się unikać oceanu. Osoby te mają trudności z kontrolowaniem reakcji lękowych, kiedy napotykają obrazy lub historie o utonięciach, a nawet są świadkami śmierci spowodowanej przez wodę. Osoby cierpiące na talasofobię często nie są w stanie uniknąć tego problemu, więc uciekają się do metod leczenia opartych na lęku, aby go przezwyciężyć.
Terapia poznawczo-behawioralna jest inną formą leczenia talasofobii. Działa ona poprzez stopniowe wystawianie pacjenta na sytuacje, które wywołują jego lęk i zapobiega jego ponownemu pojawieniu się. Ponadto, terapia koncentruje się na błędach w myśleniu o radzeniu sobie z talasofobią i koryguje je. Istnieją dwa rodzaje terapii ekspozycyjnej: przetwarzanie poznawcze i ekspozycja wyobrażeniowa. Pierwszy z nich polega na zbliżeniu pacjenta do obiektu lub sytuacji, której się obawia, fizycznie lub wirtualnie.
Oprócz objawów wzrokowych osoby z talasofobią często cierpią z powodu koszmarów związanych z wodą. Koszmary te mogą obejmować obrazy, które ich przerażają, w tym utonięcie, trzęsienie ziemi lub niedziałające środki ratunkowe. Mogą także doświadczać katastrofy statku. Skutki talasofobii są zarówno fizyczne, jak i psychiczne, dlatego ważne jest, aby w przypadku utrzymywania się tych objawów zgłosić się do lekarza.
